Sa isang bario may isang matandang dalaga na mahilig magtanim ng mga gulay. May iba’t ibang klase ng gulay siyang tanim katulad ng talong, upo, kalabasa, okra, ampalaya at marami pang iba. Araw-araw niya itong dinidiligan, binibisita at kinakausap rin niya ang mga ito. Pero ang mga gulay na iyon ay hindi niya ipinagbibili o ipinamimigay,siya lang ang nakikinabang ditto.
Ang matanda ay hindi masyadong lumalabas sa kanyang bahay. Hindi rin siya pala kaibigan o nakikipag-usap sa kanyang mga kapitbahay. Ni wala ring dumadalaw na kaibigan o kamag-anak dito. Kaya hindi rin siya pinapansin ng kanyang mga kapitbahay. Dahil dito napapagkamalan at sinasabi na rin ng iba na mangkukulam daw ito. Pero ang matanda ay walang pakialam sa kanilang mga pinagsasabi.
Isang araw naiwang bukas ang bakod ng bahay ng matanda. May isang babaeng palihim na pumasok sa bakuran ng bahay para kumuha ng mga gulay. Habang kumukuha ng gulay ang babae ay bigla dumating ang matanda. Pinagsisigawan at pinaghihinila niya ang babae. Humingi ng tawad ang babae sa matanda pero hindi niya ito pinansin. Walang nagawa ang babae kundi lisanin ang bahay ng matanda. Nagawa ito ng babae dahil
walang kakainin ang kanyang mga anak, halos tatlong araw na silang hindi kumakain. Pagkaraan ng ilang linggo sinalakay ng mga peste ang gulayan ng matanda. Ang pangyayaring ito ay hindi niya inasahan, wala ni isang gulay ang natira lahat ay inubos ng mga nasabing peste. Ang lahat ng pagod ng matanda ay nabalewala dahil sa nasabing pangyayari. Labis na nalung kot ang matanda,samantalang ang kanyang mga kapit bahay ay tuwang-tuwa sa nangyari bahil nga sa maramot nga ang matanda.
Pagkaraan ng ilang araw napagtanto ng kanyang mga kapitbahay na tulungang muling buhayin ang hardin ng matanda. Tuwang tuwa ang matanda sa ipinapakita ng kanyang mag kapitbahay. Nagtulungan silang magtanim ng mga gulay masayang-masaya nila itong ginawa. Mabilis na lumipas ang araw at panahon na ng anihan. Ang mga unang ani ng matanda ay ibinahagi niya sa lahat ng tumulong sa kanya at maging sa kanyang mga kabario. Sila ay nagdiwang dahil sa kanilang magandang ani.
Mula noon kapag mag-aani ang matanda binibigyan na niya ang kanyang mga kapitbahay at ang kanyang hardin ay bukas na rin para sa sinoman na nangangailangan ng makakain. Minahal at kaibigan narin niya lahat ang mga tao sa kanila. At hindi na rin bumalik pa ang mga peste sa kanilang bario. At dahil sa mga pangyayaring iyon maraming matutunan ang matanda, salamat sa kanyang hardin.
